Isa akong ulila, I lost everything. Walang natira, Zero balanced kung baga. Wala na si Mama, hindi ko nakilala si Papa. Naibenta ang bahay para ipangtustos sa pangospital na ni mama. Walang natira, literal. Ibig bang sabihin ay katapusan ko na?Hanggang dito nalang ba? It really is Survival of the Fittest, you have to move and go on with your life knowing you have nothing left behind. Never settle for less than you deserve, demand the best, accept nothing less. But what if I can only have ZERO? Would that even be enough?
Sabi nila "Find the Perfect one for you". Pero sino nga bang perpekto? Sinong tao ang perpekto? All of us are flawed, all of us are imperfect. All of us have sinned. All of us have something in our body to be shamed about. Walang taong ginawa para maging perpekto. Bakit nga ba nauso ang standards sa Love? Papasa kapag maganda o gwapo, mayaman, matalino, maganda ang hubog ng katawan at talentado. Bakit pag sila madaling mahalin? Bakit sila madaling magustuhan at makahanap ng mamahalin? Bakit kailangan bago ka mahalin ng isang tao pasok ka muna sa kanyang standards? Hindi ba ay dapat mahalin ka ng buong ikaw? Bakit kapag mataba, hindi kagandahan, mahirap at di gaanong matalino ay mahirap mahalin? Does love requires us to perfect? Or it requires us to love someone who can accept us as a whole? As a flawed man, woman? Can someone love me? Flaws and all?
Piliin mo yung taong pipiliin ka kahit anong ”Kahit na” at ilan pang “Kahit pa”